سپیده قلیان: در ایران، شاعرانش در خیابان سرود آزادی می‌خوانند و به امید روزگاری نو به استقبال گلوله‌ها می‌روند
او در این نامه می‌نویسد: «از گلوله‌ای که یک قرن پیش قلب میرزاده عشقی، شاعر بلند آوازه مشروطه را درید، تا چنگالی که چند ماه پیش دهان بکتاش آبتین، شاعر و نویسنده برنده انجمن قلم آمریکا را بست، هیچگاه زندان و شکنجه‌گاههای دولت‌های مستبد ایران نگذاشتند جای خالی نویسندگانمان بر دوش طنابهای دار سنگینی کند، از سلاخی بیش از ۸۰ نویسنده و شاعر و مترجم در قتلهای زنجیره‌ای تا سالها زندان و شکنجه برای ترجمه‌ای که هرگز منتشر نشد.»
خانم قلیان در این نامه نوشته است: «آری در این سرزمین هنوز، و اکنون بیش از هر زمان دیگری، به درستی انتشار هر کتاب نشانی از تَرَک انداختن بر شیشه جهان خیالی انقیاد و جمود ظالمان است که می‌کوشد راهی به لایتناهی بجوید و شما می‌دانید چنین تلاشی برای آنان مستوجب آتش است.»
.jpg)
تعليقات
إرسال تعليق